Σ' αναζητάω
Σαν κάμπια σε κουκούλι
Πεταλούδα μου!
Με μικρό βήμα
αρχινά το ταξίδι.
Αργά μακραίνει.
Θαμποί καθρέφτες
Μέσα τους ταξιδεύω
Δίχως πυξίδα
Βαθιά φαράγγια
Ταξίδια δίχως χάρτες
Δρόμοι εντός μας
Σ' αστροπελάγη
το σκοτεινό σκαφίδι
της ψυχής μου.
Θάλασσα μαύρη
του μυαλού τα παιχνίδια.
Ανταριασμένη.
Λαθεύει ο νους
και η καρδιά λαθεύει
με τόσες μάσκες.
Τι μας κρατάει
μακριά απ' την καρδιά μας;
και μ' άδεια χέρια;
Εγκλωβίζομαι
το κουβάρι της μνήμης
ξετυλίγοντας.
Περιπλανιέμαι
σ΄ άνυδρη γη και ξένη.
Τι τάχα φταίει;
Ο φόβος κρατά
υγρά και μισοσκότεινα
τα μονοπάτια.
Στα μονοπάτια.
Του Κοντορεβιθούλη
τα βοτσαλάκια.
Αναπάντεχα
Δυο φτερούγες ανοίγω
Τρέμει η ψυχή
Φυσάει Βοριάς
Σαν κρύσταλλο το αίμα
Θρυμματίζεται
Λιγοστά ψίχουλα
μας κρατούν πεινασμένους.
Κι η ουρά ψηλά.
Φόβους αψηφώ
σε τεντωμένο σκοινί
ακροβατώντας.
Δρω κι ας φοβάμαι.
Αδέσμευτη έκβασης
η αφθονία.
Καλοκαίριασε
Τριζόνια τετερίζουν
Νύχτες αγρύπνιας
Μελλοθάνατοι
Σαν στάχυα σε δρεπάνι
Για ποιο ζυμάρι;
Κορμιά σπαρμένα.
Στο δρεπάνι του ήλιου
άλγη του θέρους.
Άπτερο όναρ
καλοκαιρινής νύχτας
σε e-συνδέσεις.
Γυάλινος κόσμος.
Μιλάς μ' ένα πλήκτρο
που 'ναι σκανδάλη.
Μνήμες θανάτου
αναδεύουν τα σπλάχνα.
Αδυσώπητες.
Γλυκοχαράζει
Τα βέλη του θανάτου
Με σημαδεύουν
Μικρή η ζωή
στο ερυθρό αγγείο.
Πέφτουν τα φύλλα.
Πόσους χειμώνες
σηκώνει στους ώμους του
το καλοκαίρι;
Ώριμη μνήμη
σε παλιά αινίγματα
βρίσκεις τη λύση.
Τον εφιάλτη
Ευθύς απομακρύνει
Το ξυπνητήρι
Ναρκίσσου καρδιά
τα μηδενικά κρύβει
μηδενίζοντας.
Δες ανθρωπάκο
Το απρόσωπο τέρας
Πόσο σου μοιάζει
Να αποτρέψεις
Του ήλιου το χάραμα
Τρόπο δεν έχεις
Το μαύρο κύμα
αφρίζοντας λευκαίνει
κι αλλάζει όψη.
Πέτρα η καρδιά
Επάνω στη σχισμή της
ανθίζεις πάλι
Μέσα στο δίχτυ
Γελώντας ξεκλειδώνεις
ελευθερία
Αιχμαλωτίζεις.
Την πορεία του βέλους
ακολουθώντας.
Το στεφάνι σου
Στης εξόδου την πύλη
Μινωίτισσα!
Νύχτα κι αν είμαι
και συ το όνειρό της
Μέρα σιμώνει.
Λόγος γλυκύς
στο λιοπύρι της μέρας
δροσοστάλαγμα
Γέλια της πέτρας.
Στο ντουλάπι του χρόνου
στρέφουν το κλειδί.
Στο όνειρο σου
χρόνε, προσπεράσαμε
τον λεπτοδείκτη.
